İnsanı doğru tanımlamakla, çok önemli bir kısmı tamamlamış oluyoruz. Freud, insanı karşılanmamış ihtiyaçların peşine düşen, haz odaklı bireyler olarak tanımlamış. Jung ise; içimizde o denli basite indirgenmeyecek “tanrısal bir parçacık” taşıdığımızı ve bu potansiyele ulaşmanın yollarını ve gerekliliğini ortaya koymuş. İbnü’l Arabi Hazretleri; “ilahi tecelli felsefesinde”, insanın cevherinin ilahi olduğunu, farklı mertebelerde ilahi olanın farklı tezahürleri olduğumuzu; aslında dünyadaki varlığımızın bedensel bir kılıf içerisinde geçici ve yanılsamalarla dolu olduğunu ifade eder. Mustafa Merter Hocamız ise Dokuz Yüz Katlı İnsan kitabında da, “İnsan, katman katman gelişim potansiyeli olan bir candır” der.
Peki o halde, bu yanılsamalarla dolu dünyada insan ne aramaktadır(?) Madem ki geçici bir dünya, o halde anlamı ne olabilir(?)….
Düşünün ki; sizi çok seven bir ailede, hayal edemeyeceğiniz kadar güzel bir evde, sevgiyle ve neşeyle bir süre yaşadınız. Sonra bir sabah uyandınız ki, zorluklar içindesiniz; tüm bu güzellikleri kaybetmişsiniz. Kaldı ki gülerek dünyaya gelen bir bebek görmedim…Böyle bir durumda, insan aslında yaşam boyu göremeyeceği bu güzelliği aramaya başlar. Hep bir arayışımız vardır bizim….Önce bunu unuturuz; çünkü insan zihni, belirli bir koşullanma ve kodlarla hayatı öğrenmeye başlar. “Ego” gelişimi ile birlikte, “ben” demeye başlarız sonra da “sen” diyerek varlığımızı diğerlerinden ayırma ihtiyacı duyarız. Zihnimiz, ancak ikilik yaratarak algılayabilir. Halbuki hepimiz, aynı cevheri içimizde taşıyoruz.
İki tane hastalık var sanki; biri kendimizi aşağı ve hor görmek, diğeri ise kendimizi her şeyin ve herkesin üstünde görmek… O halde iyileşmenin tek bir yolu var; içimizde ilahi olanın varlığını bilmek, değerimizi anlamak, bu değeri ortaya çıkarma gayretinde ve niyetinde olmak, diğeri ise; herkesten ve her şeyden üstün ve önemli olduğumuz yanılsamasını bir tarafa bırakarak, aslında gücümüzün ve kontrolümüzün sınırlı olduğunu, kimsenin bir diğerinden üstün ya da aşağı olmadığı kavrayışına sahip olmak…
